Ik bleef denken dat ik iets over het hoofd had gezien, dat ik iets gemist had.

Een zus van de meiden van onze inloop heeft een mooi en waargebeurd verhaal opgeschreven voor ons.

Chantal: “Toen ik in het derde jaar van MBO zat verloor ik een van mijn vrienden. Hij pleegde zelfmoord. Het was een hele nare tijd voor me. Ik bleef denken dat ik iets over het hoofd had gezien, dat ik iets gemist had. Wat was er met hem aan de hand geweest? Ik had meer kunnen doen, hem meer kunnen steunen. Vooral de dag na zijn begrafenis was zwaar. Dus ik ging die dag naar de begraafplaats. Het was steenkoud. Natuurlijk had zijn graf nog geen steen. Ik ging bij zijn graf zitten en moest erg huilen. Na een paar minuten voelde ik een hand op mijn schouder. Ik dacht dat ik gek werd omdat ik dacht dat ik alleen was daar. Ik zag een man van een jaar of 80 staan. Hij vroeg of het met me ging. Ik weet niet hoe het kwam, misschien door zijn leeftijd, maar ik vertelde hem alles. Hij luisterde naar me en toen zei hij dat ik mezelf niet de schuld moest geven. En dat de beste manier om iemand te eren was om in je leven eruit te halen wat erin zit.

Dit hoorde ik natuurlijk niet voor het eerst, het wordt vaker gezegd. Maar op dat moment kwam het echt binnen. Gerard, zoals de man heette, vertelde dat zijn vrouw op de begraafplaats was begraven. Hij kwam elke dag hier en voelde dan haar aanwezigheid. Hij kon niet wachten haar weer te zien. Hij vroeg me of ik haar graf wilde zien. Zoals hij praatte over haar leek het alsof ze nog maar net was overleden. Maar toen we bij haar graf aankwamen zag ik dat ze al 16 jaar geleden was gestorven. We praatten nog even over Anna en gingen daarna beide naar ons eigen huis. Gerard had me beloofd om ook bij het graf van mijn vriend langs te gaan, elke keer als hij op de begraafplaats zou zijn. En ik beloofde dat ook te doen bij zijn vrouw.

Meer dan twee jaar hield ik deze belofte. Ik zag vaak hetzelfde plantje op het graf staan als op het graf van Anna. Daardoor wist ik dat de Gerard zich aan zijn belofte hield. Toen ik ging studeren in Nijmegen zat er steeds langere tijd tussen mijn bezoeken aan de begraafplaats. Vorige week was ik er weer eens. Ik was in paniek, want ik kon het graf van Anna niet vinden. Maar omdat het herfst was en er veel bladeren lagen, kon het zijn dat ik niet goed keek en de steen onder het blad verstopt was. Maar na een paar minuten vond ik het graf. Daar waar het altijd was geweest. Alleen was het nu een compleet nieuwe grafsteen, en Gerard zijn naam stond er ook op…”