Eerlijk gezegd leefde ik voor hem, hij was mijn leven.

Eenzaamheid is een belangrijk onderwerp om bespreekbaar te maken. Daarom is het ook zo fijn dat 'Miepje' een verhaal heeft geschreven over haar dagelijks leven. 

Miepje: “Ik heb al dagen niemand gesproken. Eigenlijk al weken niet. Al maanden maar een klein praatje met de kassière bij de Lidl. Over de groente die weer in het seizoen is. Afgelopen weekend had ik het dus met haar over de witte kool. Het is wel even gezellig, maar natuurlijk verlang ik naar meer gespreksstof, ook met anderen. Eerder was het anders, toen mijn man nog leefde. Eerlijk gezegd leefde ik voor hem, hij was mijn leven. Hij was ook veel socialer dan ik, met hem kwam ik op vele plekken. We waren geen uitgaangstypes, maar met hem kwam ik wel in het bos. Hij trok me mee naar het straatfeest hier. En in december gingen we op een rustige dag naar de kerstmarkt in Munster. Ik weet het, ik liet het teveel van hem afhangen. Maar ja, ik weet nóg niet goed hoe ik het anders had moeten doen. Het zit niet perse in me, sociaal doen. Ik ben ook niet zo opgevoed, ik heb nooit echt vrienden gehad. Ik heb ook niet echt hobby’s. Mijn zus, die ik hoogstens twee keer per jaar spreek, praat altijd over het zoeken van hobby’s. Die heb ik niet, afgezien van puzzelen, tuinieren en tegenwoordig ook Scandinavische TV-series kijken. Ik weet niet goed waar te beginnen. Ik lees steeds meer over eenzaamheid. Onder ouderen. Maar ik ben niet oud. Ik ben midden vijftig! 

Wat ik wel weet is dat ik mijn verdere leven niet zo verder wil. Ik ben niet superongelukkig, maar heppie de peppie ook niet. En daar wil ik wel wat mee. Ik wil het leven minimaal een 8 kunnen geven. En volgens mij heb ik daar simpelweg contact met andere mensen voor nodig.

Maar waar te beginnen? Ik ben gestart met een plan van aanpak, want dom ben ik zeker niet! Samen met de huisarts heb ik bedacht welke kleine stappen ik kan nemen. Ik begin met ‘hoi’ zeggen in het park of tijdens mijn wandeling naar het winkelcentrum. Bovendien heb ik gedacht een poes te nemen. Daarna volgt een praatje met buren, en verderop het zoeken van een clubje om bij te horen. Bijvoorbeeld bridgen, dat kan ik toevallig erg goed. Ergens staat ook contact met Alifa, misschien kan ik wel vrijwilligerswerk gaan doen. Ze zoeken nog mensen voor de bezorging van de Stadspost las ik.
Het wordt een hele uitdaging om mezelf uit te dagen. Ik vind het spannend. Als ik van de onvoldoende naar vette voldoende wil, moet ik meer uit het leven gaan halen.”