En dan staat mijn zoon langs de kant, dat weet ik nu al.

Sporten maakt gelukkiger zeggen velen. Toch kost het soms veel moeite om in beweging te komen. Een eerst niet zo sportieve vader vertelde ons zijn verhaal. 

“Ik was niet sportief. Sterker nog, ik heb luieren voor de tv tot een sport gemaakt. Toch ging er een half jaar terug iets kriebelen. Vreemd, heel vreemd. Maar het gebeurde. Ik bracht mijn zoon van 8 naar een basketbalwedstrijd. Geen officiële, maar een onderling georganiseerd toernooi door een jongerenwerker van Alifa. Ik ken hem wel van de straat. Ik heb vroeger heel wat gepraat met hem. Die middag begroette hij mij met de vraag of ik ook weer eens van de bank was afgekomen. Ik schaamde me omdat hij dit vroeg. Ik ken hem goed, ik was niet boos op hem. Vroeger zou ik een grote bek hebben gegeven. Maar ondanks dat het heel ongemakkelijk voelde, wist ik dat zijn vraag terecht was. Hij bedoelde het niet lullig, zoals gezegd: ik ken hem. Thuis zat ik niet lekker op de bank. Er was niks op tv. En de koelkast was leeg. Over anderhalf uur moest ik mijn zoon weer ophalen. Ik ben geen lezer. Ik ben geen puzzelaar. En ik had die opmerking van zonet nog in mijn hoofd.

Ik heb mijn sneakers aangedaan, een oude trainingsbroek en een oude trui en heb een sprintje getrokken in het park naast mijn woning. Het ging voor geen meter. Ik heb denk ik twee minuten gelopen en was finaal uitgeput. Ik voelde me een oude man. En dat sloeg in als een bom. Ik ben ten slotte nog maar 37 jaar.

De weken daarop heb ik geprobeerd meer te bewegen. Dat ging echt niet vanzelf. Maar ik ben lopend naar de supermarkt gegaan (toch bijna een kilometer heen en een kilometer terug). Elke keer als ik mijn zoon ergens naar toe bracht, gingen we met de fiets in plaats van met de auto. En ik ben gaan rennen in het park. Gewoon dom rondjes rennen totdat mijn tong op de grond lag. Ik hoef geen routes te doen. Verstand op nul en rondjes rennen. Ik ben al drie keer uitgelachen door mijn buurman die zijn hond in het park uit laat, maar ik ga door. Met een kameraad van mij, die dagelijks in de sportschool te vinden is, probeer ik het allemaal nu op te bouwen. Ik wil ergens naar toe werken. Ik snap ook wel dat ik er fitter van word, maar er mag ook wel een doel zijn. Daarom ga ik proberen in april de halve marathon van Enschede te rennen. Misschien is dat veelste gek, maar ik ga het proberen. En dan staat mijn zoon langs de kant, dat weet ik nu al. Dat geeft me echt een goed gevoel.”