Zoals Elisa is omgegaan met het verlies van dierbaren, kan voor velen onder ons een voorbeeld en aanmoediging zijn, geloof ik. Want de meesten van ons kennen wel momenten in het leven waarop we willen vluchten voor bepaalde gevoelens of omstandigheden, waar we tijdelijk niet tegen zijn opgewassen. Zo hebben we bewust of onbewust het gevoel enigzins aan de realiteit te kunnen ontsnappen. Maar ik zou willen zeggen: laten we niet vluchten in zaken die ons (of anderen) schade brengen, maar laten we dan vluchten in iets dat ons positiviteit en kracht kan brengen. Zodat we, op het moment dat we de realiteit toch onder ogen kunnen en dienen te zien, net zoals Elisa, een kracht, een basis hebben opgebouwd/gelegd, waarop we kunnen blijven staan tijdens een moeilijke tijd van verwerking, los laten en herbouwen.
Klik hieronder om het hele verhaal te lezen: